“Karin verrast ons met een mand vol stokken, waarvan er één gedurende de avond waarin we samen aan tafel zitten, transformeert in de stok voor onze zoon die 21 wordt. Al die verschillende houtsoorten hebben hun eigen identiteit, met unieke vormen, knoesten en vergroeiingen. We pakken ze vast, houden ze tegen ons aan, rangschikken ze en nemen er stuk voor stuk afscheid van, tot er één overblijft: een hazelaar. Het hout van de wichelroede, pelgrim- en toverstaf.
Wat gaat deze luister- en krachtstok onze zoon brengen? Zal hij respectvolle en inclusieve gesprekken stimuleren? Gaat hij de stok doorgeven ten gunste van de gemeenschap? Is het een praatstok zoals die van de Native Americans?
Enkele weken later is Karin er weer. De stok is liefdevol bewerkt; de bast is verwijderd, er zijn tekens in gebrand en er hangt een talisman aan. We bekijken en betasten het gladde hout. Karin vertelt over de hazelaar in de Griekse mythologie: Hermes, de boodschapper van de goden, gebruikte de hazelaar als een magische staf die wijsheid, rijkdom en veiligheid verleende. Alles wat hij ermee aanraakte, veranderde in goud. En de staf waarmee Mozes water vond in de woestijn? Een hazelaar, vanzelfsprekend. Afkomstig uit het paradijs. Onze zoon.”
Aart en Karin
