Mijn eerste ontmoeting met Karin is al een boek op zich. Via via kwam ik met haar in contact in Corona-tijd. Ik hield mezelf bezig met het maken van portretten van mensen uit mijn buurt, vrienden en familie. Vóór Corona portretteerde ik veel bekende politici, acteurs, schrijvers etc., maar alles was stilgevallen. Ineens had ik geen inkomen meer en dat maakte mij onzeker. Maar deze ontmoetingen deden zoveel meer dan alleen maar een paar tientjes opbrengen om van rond te komen; ze raakten mij diep. Door de rust die er ineens was, de intense verhalen die iedereen had, de tragedie van wat er gebeurde, maar ook de liefde en jezelf teruggeworpen voelen: het kwam bij iedereen binnen, ook bij mij.
En zo kwam ik ook bij Karin langs, op die warme lentedag. We waren in contact gekomen via een gezamenlijke vriendin. Ik wist niets van Karins achtergrond, maar merkte direct dat ik te maken had met een hele wijze, prachtige en intelligente dame. Ze had een handicap en ik begreep al gauw dat ze daar een strijd van had gemaakt. Een strijd om er nog sterker uit te komen, om zich te laten zien op een manier die de wereld nog niet van haar kende. Ik voelde dat ik dat mee moest nemen in het portret. Het was een middag om nooit te vergeten, maar ik had nooit kunnen vermoeden dat deze bijzondere band zou blijven.
Als Karin je in haar hart neemt, dan meent ze dat. Dan houdt ze vast en blijft je volgen. Ze is er voor je: juist op de momenten dat je dat het meest nodig hebt en eigenlijk in je schulp wilt kruipen.
Zo ook twee jaar geleden, toen ik mijn been brak. Ineens stond ze voor mijn deur met een stok die zij voor mij had bewerkt. Ik ben best wel nuchter en niet heel spiritueel aangelegd, maar Karin maakt iets los in je wat ze kracht bij wil zetten met deze stokken. Ik heb haar cadeau aangenomen, en het was inderdaad een hele mooie stok. Maar ik was nog meer onder de indruk van haar gebaar: ze had zo veel liefde, tijd en energie gestopt in het maken van dit bijzondere object.
Zo’n stok bevat altijd iets persoonlijks. Dat realiseerde ik mij op dat moment nog niet eens. Er hing bijvoorbeeld een aantal uilenveren aan, en dat pakte mij, aangezien veren veel voor mij betekenen. Ik kan ook niet doorlopen zonder een veer op te pakken, als deze voor me ligt. Ik lag vanwege mijn gebroken been in de huiskamer in een aangepast bed en ik besloot iets met die stok te doen. Ik maakte er een aantal foto’s mee. Die foto’s heb ik vervolgens gebruikt in een foto die ik al eerder had gemaakt van een model. Voor mij verbeeldde zij op dat moment het vogelvrije gevoel. Ik noemde dat werk ‘Free Spirit’ en als je erlangs loopt zie je het model veranderen in de veren die Karin aan de stok had bevestigd. Deze foto werd uiteindelijk een van mijn bestverkochte kunstwerken op de Kunst10daagse in Bergen. Waar Karin trouwens ook elk jaar op haar aangepaste fiets helemaal naartoe komt rijden, met haar lieve trouwe viervoeter achterin.
Ik hou van deze vrouw om haar puurheid, haar eerlijkheid, haar enorm intellect en gevoel voor anderen. Het was de beste ontmoeting in jaren en ik geloof, zonder heel spiritueel te doen, dat deze stokken mensen kunnen leiden op een pad waarvan ze zelf nog niet weten waarheen het leidt. Ze geven houvast en vertrouwen dat het goed komt.
Iris
